Και η ευτυχία διδάσκεται…

Με τους παρακάτω τρόπους τα παιδία μας θα αισθάνονται ευτυχισμένα ή θα μάθουν να εκτιμούν τις στιγμές ευτυχίας που βιώνουν:

Προκαλέστε το παιδί. Μονολότι όλοι θέλουμε να είναι τα παιδία μας ευτυχισμένα, η

επιθυμία αύτη δεν πρέπει να μετατρέπεται σε αυτοσκοπό ή στόχο ζωής. Αντίθετα όπως

υποστηρίζει η κ. Ανριοπούλου, «Τα παιδία αισθάνονται καλά εξαιτίας όσων μπορούν να

επιτύχουν. Όταν συναντούν προκλήσεις ή δυσκολίες που καταφέρουν να ξεπεράσουν, τότε

αισθάνονται ευτυχισμένα. Η ευτυχία εντοπίζεται ακριβώς σε αυτό το σημείο , στο

βαρόμετρο, δηλαδή, του τι μπορούν να καταφέρουν και τι δεν μπορούν. ‘Αλλωστε, το ίδιο

συμβαίνει και στους ενήλικες. Αφού λοιπόν τα παιδία ,αρέσκονται στις προκλήσεις, θα

πρέπει οι γονείς να τα ενθαρρύνουν όχι μόνο να ανταποκρίνονται σε αυτές, αλλά και να

κάνουν ό ,τι μπορούν προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους. Με αυτό τον τρόπο

αποκτούν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους , πιστεύουν πως μπορούν να επιτύχουν πολλά ,

αρκεί να προσπαθήσουν , και να μάθουν να βρίσκουν ευχαρίστηση σε κάθε προσπάθεια,

ανεξάρτητα από τον στόχο της και από το αν αυτός επιτεύχθηκε ή όχι». Άλλωστε όπως

υποστηρίζει η κ. Ανδριοπούλου, « Ο καλύτερος τρόπος για να διδάξετε ένα παιδί να είναι

εργατικό και να μάθει να παλεύει γι’ αυτό που θέλει, είναι να συμμετέχετε σε ό, τι κάνει,

διδάσκοντας του έτσι την έννοια της συντροφικότητας. Τα μικρά παιδία λατρεύουν την

συμμετοχή των γονιών τους σε κάθε δραστηριότητα, διότι έτσι αισθάνονται ότι κερδίζουν

την αποδοχή και την προσοχή τους. Όσο μεγαλώνουν, αποκτούν ικανότητες, ενώ,

ταυτόχρονα, ανεξαρτητοποιούνται με αποτέλεσμα να αισθάνονται με αποτέλεσμα να

αισθάνονται όλο και μεγαλύτερη χαρά κάθε φορά που επιτυγχάνουν κάτι μόνα τους.»

Όμως και η επιβράβευση είναι σημαντική. Η κ. Ανδριοπούλου εξηγεί τη σημασία της: «Μια

απλή πρόταση όπως ¨Μπράβο, παιδί μου, για την προσπάθεια σου. Δεν πειράζει που δεν

τα κατάφερες αυτή την φορά. Ίσως να τα πας καλύτερα την επόμενη¨, είναι καταλυτική για

την ψυχοσύνθεσή τους και την επόμενη φόρα που θα προσπαθήσουν ξανά με μεγαλύτερο

κέφι και πείσμα να πετύχουν το στόχο τους». «Αγαπάτε το όπως είναι Ευτυχισμένο παιδί

είναι αυτό που ξέρει πως το αγαπούν ακριβώς γι’ ‘αυτό που είναι», αναφέρει

χαρακτηριστικά η κ. Ανδριοπούλου. «Αν δέχεστε την σκέψη του, τα ενδιαφέροντα του ή τις

απόψεις του, το παιδί μεγαλώνοντας θα αισθάνεται ικανοποιημένο και δυνατό». Ξεκινήστε

αυτήν την διαδικασία όσο το παιδί είναι ακόμα πολύ μικρό .Όταν κλαίει αγκαλιάστε το,

δείξτε του την αγάπη σας χαϊδεύοντάς το και μιλώντας του τρυφερά. Όταν αργότερα

,πετάξει θυμωμένο την κούκλα του στο πάτωμα, αποδεχτείτε το ξέσπασμα του και

συμμετάσχετε στο συναίσθημα της στιγμής: Σηκώστε την κούκλα, πετάξτε ξανά στο πάτωμα

και πείτε «Πρέπει να είσαι πολύ θυμωμένο!» Όταν το παιδί γίνει πέντε χρονών και γυρνά

εκνευρισμένο γύρω-γύρω στο σπίτι μην έχοντας τι να κάνει, ανεχτείτε το φέρσιμο του, αλλά

θέστε και κάποια όρια: «Μοιάζεις πραγματικό θηρίο σήμερα! Καταλαβαίνω πως νιώθεις,

όμως αυτός δεν είναι λόγος για να σπρώχνεις τον αδελφό σου!» Με αυτές τις πολύ μικρές

αλλά ουσιαστικές παρατηρήσεις το παιδί συνειδητοποιεί ότι αποδέχεστε όποιο

συναίσθημα και αν βιώνει, πως όλα επιτρέπονται αλλά υπάρχουν και κάποια όρια που θα

πρέπει να σέβεται αν θέλει να ενταχθεί στην οικογένεια και, αργότερα, στην κοινωνία. Η

αποδοχή αυτή το γεμίζει αυτοπεποίθηση, με αποτέλεσμα να αισθάνεται ικανοποίηση για

το εγώ του και συνεπώς χαρά. Αφήστε το να απολαμβάνει Σκεφτείτε πως αισθάνεστε όταν

απολαμβάνεται κάτι: είστε ήρεμη χαλαρή και ενθουσιασμένη. Αυτή η κατάσταση

προσφέρει βαθιά ικανοποίηση. «Τα μικρά παιδία» ,τονίζει η κ. Ανδριοπούλου,

απολαμβάνουν πολύ συχνά νιώθοντάς το συγκεκριμένο συναίσθημα. Σκεφτείτε πόσο

απορροφημένο αλλά και χαλαρό είναι είναι ένα μικρό παιδί όταν προσπαθεί να

συναρμολογήσει ένα παιχνίδι ή ένα βρέφος το σώμα του ή την κουδουνίστρα του. Η

χαλαρότητα αυτή προσφέρει ευχαρίστηση που απέχει ελάχιστα από την ευτυχία , έστω την

προσωρινή. Όμως οι στιγμές χαράς συνθέτουν το πάζλ της ευτυχίας…. Το μυστικό σε αυτές

τις περιπτώσεις είναι το παιδί να απολαμβάνει κάθε δραστηριότητα χωρίς να το διακόπτετε. Φυσικά αυτό γίνεται δυσκολότερο όταν το παιδί μεγαλώνει , οπότε αποκτά πολλές

δραστηριότητες ή έχει υποχρεώσεις η πρέπει να ακολουθεί κάποιο ωράριο. Οστόσο,

μπορείτε να το βοηθήσετε ώστε να έχει λίγες ώρες, κάθε μέρα ,που να μπορεί να

ασχοληθεί με κάτι που του αρέσει. Αν θέλετε να του προσφέρεται περισσότερα, μπορείτε

να δημιουργήσετε γύρω του ένα περιβάλλον πλούσιο σε ενδιαφέροντα, οπού θα

ανακαλύπτει διασκεδαστικά ελκυστικά». Οι γονείς, θα πρέπει να υποστηρίζουν και να

καλλιεργούν τα φυσικά ταλέντα ή τα ενδιαφέροντα του παιδιού συμμετέχοντας σ΄ αυτά

ενεργά αλλά και διακριτικά. Αν, για παράδειγμα, στον πεντάχρονο γιό σας αρέσει να κοιτά

τα άστρα, μπορείτε να του αγοράσετε ένα τηλεσκόπιο. Άλλωστε οι άνθρωποι που έχουν

επιτύχει στο επάγγελμά τους είναι αυτοί που άρχισαν να το εξασκούν από παιδία σαν

χόμπι. Βέβαια, ο μικρός δεν θα γίνει απαραιτήτως επιτυχημένος αστροφυσικός, όμως

μπορεί να αποκτήσει ένα χόμπι ή ένα ενδιαφέρον που του προσφέρει χαρά και απόλαυση

σε όλη του την ζωή. «Οπωσδήποτε, δεν πρέπει να παρασύρεστε από τα δικά σας

ενδιαφέροντα ή τις φιλοδοξίες», τονίζει η κ. Ανδριανοπούλου, «Γι’ αυτό ενθαρρύνεται τα

παιδιά σας να επιλέξουν μόνα τους, τα ενδιαφέροντά τους, είτε αυτά συμπίπτουν με τα

δικά σας είτε όχι».

Ενθαρρύνεται το ρίσκο Όλα τα παιδία λατρεύουν να εξερευνούν νέους χώρους, να

συναντούν νέους ανθρώπους ή να εφευρίσκουν καινούργια παιχνίδια, παίρνοντας ρίσκα,

πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια. «Τα παιδία που δεν φοβούνται», αναφέρει η κ. Ανδριοπούλου , «σκαρφαλώνουν στα δέντρα, πηδούν φράχτες όταν βρίσκονται στην εξοχή, μπαίνουν στην αποθήκη και ανοίγουν όλα τα κουτιά που βρίσκονται μπροστά τους. Αντίθετα τα παιδία που είναι πιο ντροπαλά ή που φοβούνται πιο εύκολα , τείνουν να αποφεύγουν καθετί που απαιτεί ρίσκο. Οι γονείς ,σε κάθε περίπτωση , θα πρέπει να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους και να δέχονται κάθε τους διάθεση. Αν το παιδί είναι ντροπαλό, δεν θα πρέπει να το αποπαίρνουν, αλλά ,αντίθετα, να κατανοούν τα συναισθήματα του και να το βοηθούν να ξεπεράσει τους φόβους του». Είστε, για παράδειγμα , στην εξοχή και τα παιδία των φίλων σας τρέχουν και σκαρφαλώνουν στο δέντρο με σκοπό να φτάσουν μια φώλια πουλιών. Το δικό σας, κοίτα τα άλλα παιδία φοβισμένο και στέκει δίπλα σας μην τολμώντας να τα πλησιάσει. Τι μπορείτε να κάνετε; Να του πείτε πως μπορεί να τα πλησιάσει και να κοιτάξει πώς σκαρφαλώνουν χωρίς να

συμμετέχει το ίδιο αν δεν θέλει. Αν πάλι θελήσει να ανέβει, εσείς θα είστε κοντά του για να

το βοηθήσετε. Πάντως μην το πιέσετε και μην αρχίσετε χαρακτηρισμούς όπως: «Μα δεν

βλέπεις τα άλλα τα άλλα παιδία πως σκαρφαλώνουν; Εσύ γιατί δεν μπορείς;» Ενθαρρύνεται

την αισιοδοξία Για να αισθάνεται το παιδί συναισθηματικά καλά, πρέπει να είναι αισιόδοξο, συναίσθημα που προσφέρει πολλά στην ψυχική υγεία αλλά και στην αντιμετώπιση κάθε προβλήματος. Αν ένα παιδί δεν είναι αισιόδοξο μπορούν οι γονείς να καλλιεργήσουν το συγκεκριμένο συναίσθημα και να συμβάλουν στο να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει και αντιμετωπίζει τον κόσμο. «Συνήθως τα παιδία δεν είναι απαισιόδοξα, αφού δεν βλέπουν τα δυσάρεστα γεγονότα ή τις καταστάσεις σαν μόνιμο», αναφέρει η κ. Ανδριοπούλου. «Πιστεύουν πως έχουν μια μαγική δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, ειδικά εάν οι γονείς τους τα ενθαρρύνουν σχετικά». Όμως για να μάθει το παιδί να είναι αισιόδοξο, θα πρέπει και η δική σας στάση απέναντι στην ζωή να είναι ανάλογη. Η συμπεριφορά σας, ο τρόπος που αντιμετωπίζεται κάθε δυσκολία, μεγάλη η μικρή, είναι παράδειγμα προς μίμηση για το παιδί.

Το παιδί και η αντιξοότητες

Το παιχνίδι που έσπασε, η αρρώστια, το εμβόλιο που πρέπει να γίνει, η φίλη που δεν ήρθε…. Όλα τα παιδία αντιμετωπίζουν καθημερινά μικρές αντιξοότητες με διαφορετικό , όμως τρόπο. ‘Οσο και αν θέλετε να το προστεύσετε από παρόμοια γεγονότα , αυτό είναι αδύνατο. « Στην

πραγματικότητα τα παιδία που υπερπροστατεύονται δεν νοιώθουν ευτυχισμένα , διότι

πιστεύουν πως τα ίδια δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα καθημερινά μικροπροβλήματα». Αναφέρει η κ. Ανριοπούλου. «Αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να πείσουν το παιδί ότι κάθε δυσάρεστο γεγονός δεν είναι το τέλος του κόσμου. Να το βοηθήσουν να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του μένοντας ήρεμοι». Το επόμενο που μπορούν να κάνουν οι γονείς, είναι να συζητούν και να προτείνουν στο παιδί τους εναλλακτικούς τρόπους για να αντιμετωπίζει μόνο του μια δύσκολη κατάσταση ή ένα πρόβλημα. Η πίστη στον εαυτό του θα το κάνει να αισθάνεται δυνατό Υπάρχουν κάποια προβλήματα , όπως είναι μια σοβαρή ασθένεια, που είναι δραματικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αντιμετωπίζεται. Αν όμως οι γονείς φερθούν σωστά κι αν το παιδί έχει μάθει να βιώνει μόνο του δύσκολα συναισθήματα (όπως θύμο, φόβο ή αγωνία), τότε σύντομα θα προσαρμοστεί στις νέες ζωής του, χωρίς κανένα πρόβληματα.